هوای چشم همه، ابری است و بارانی‌ست            که روز ما همه از دود آه، ظلـمانی‌ست

گرفـته بهـت عـجـیبی فـضـای دل‌هـا را            نفس به سینۀ سنگـین خلق، زنـدانی‌ست

چراغ گریۀ ما روشن است در این داغ            شرار سـیـنه، غـم قـاسـم سـلـیـمـانی‌ست

کسی که عمر خودش را نثار دین کرده ست            کسی که شـیوۀ او شـیوۀ مسـلـمـانی‌ست

کسی که دشمن از او مثل بید می‌لـرزید            کسی که هم نفس رهـبری خراسانی‌ست

کسی که ملک عراق و عجم به او نازد            چراغ و جلوۀ نامش، همیشه نورانی‌ست

شـهـادت است نـصـیـب دل سـلـیـمـانـی            نصیب جـمع دل ما هـمه پـریـشـانی‌ست

کسی که مثل ابالـفـضل پیکـرش پـاشـید            کسی که در ره محبوب خویش، قربانی‌ست

مـدافـعـان حـرم را خـبر کـنـیـد اکـنـون            میان بـزم شهـیـدان دوباره مهـمانی‌ست

اگر که اشک کمی فرصت و امان می‌داد            نوشته بود «وفایی» فـراق، طولانی‌ست